Kuma

Pazar günü Eylül'ü park park gezdirdim. Buradaki parkların birinde çocuklar için cimnastik aletleri koymuşlar, çok şirin olmuş. Eylül onlarla ilgilenirken kadının teki laf açtı. Şuradaki kadınlar (kamelyadakileri gösteriyor) orada oturuyor, çocukları da tepelerde geziyor. Ben bağırınca in oğlum demeye başladılar. Devlet yapmış, gerisi bize kalıyor. Biz sahip çıkmazsak ne olur buraların hali dedi. Sonra o civarda oturup oturmadığımı, nereli olduğumuzu, neler yaptığımızı sordu. Hafiften sohbet ediyorken iki kadın daha geldi. Çocukların dönme dolap gibi kullandıkları alette hep birlikte otururken konu çocuk sayısına geldi. Dört çocuğum var dedi, şuradaki morlu, buradaki kırmızılı diye gösterdi. Kadınlardan biri ne işin vardı da dört tane doğurdun deyince, peh ben hiç doğurmadım ki dedi. Üvey mi bunlar dedim. Benim hiç çocuğum olmadı, kumamın bunlar dedi. İki anneli bunlar dedi. Kadının belki parası yoktu, tedavi olamadı, belki kocası tedaviyle çocuğu kabul etmedi, belki tedavi olmaya çalıştı ama olamadı bilemiyorum. Ama doğurmuş olmayı istediğini düşündüm. Eylül kaydıraklara giderken beni de çağırdı, sohbet yarım kaldı. Klişe bir düşünce belki ama ne hayatlar var diye düşündüm.